"Ε, όχι και στο Μέγαρο, εκεί που βρίζω δεν τραγουδάω" δήλωσε ο γνωστός τραγουδιστής, ενώ κάποιοι θεωρούν πρόκληση τα όσα υποστηρίζει για το Στέλιο Καζαντζίδη!
Ο Νότης Σφακιανάκης, λαϊκός τραγουδιστής μιας άλλης
εποχής, ο οποίος σταδιοδρομεί στο ελληνικό πεντάγραμμο, είναι πάντα στην
κορυφή της «νυχτερινής» Αθήνας, αφού όπου κι αν πάει έχει το κοκκαλάκι
της νυχτερίδας, που του επιτρέπει να κάνει επιτυχία. Ίσως θα μπορούσε να
χαρακτηρισθεί ως ιδιόρρυθμος και σκληρός στις απόψεις του, προκαλώντας πάντα το ενδιαφέρον του κοινού. Διαλέγει ο ίδιος τα τραγούδια του και δημιουργεί φανατικούς φίλους και εχθρούς, αφού αυτό είναι το τίμημα της επιτυχίας.
Δεν ξέρω εάν αξίζει ένας καταξιωμένος τραγουδιστής να τα βάζει με όλους, όπως ο Νότης. Δείχνει όμως να μη γονατίζει να προσκυνήσει το «σύστημα», δεν θέλει να πάει στο Μέγαρο και στο Ηρώδειο και υποστηρίζει ότι το υπουργείο Πολιτισμού ποτέ δεν θα δει την τσέπη του, όπως άλλοι συνάδελφοί του. Τα βάζει με τους φανατικούς και τους «καθοδηγητές» της κοινής γνώμης με λόγια σκληρά, γιατί, ως γνωστόν, όσο γλυκιά είναι η φωνή του, τόσο πικρά είναι τα λόγια του γι’ αυτούς που ασκούν πολιτική και πολιτισμό από δημόσια αξιώματα. Τελικά είναι λίγοι αυτοί που δεν «γλείφουν εκεί που φτύνουν». Αυτός είναι ο Νότης, είτε συμφωνείς μαζί του είτε όχι.
Πριν από λίγες εβδομάδες, σε ξανασυναντήσαμε στην απονομή για τις πωλήσεις του τελευταίου σου άλμπουμ, «21+4 ματωμένα δάκρυα». Πλατινένιοι, χρυσοί... μετά από τόσα χρόνια δεν τα έχεις συνηθίσει όλα αυτά;
Τα έχω συνηθίσει εδώ και 20 περίπου χρόνια, μετά το δεύτερό μου δίσκο, το «Είσαι ένα πιστόλι», και τον επόμενο, «Με το Νι και με το Σίγμα», που ήταν οι δύο πρώτοι χρυσοί. Από εκεί και πέρα έγινε το μπαμ, με πολλούς δίσκους πλατινένιους, διπλά πλατινένιους κ.λπ. Εκείνα τα χρόνια, αφού πέρασα από διάφορα κέντρα, όπως το «Στράτος» στο Σύνταγμα, τον «Διογένη» και άλλα, έτυχε να κάνουμε την ανατροπή στη διασκέδαση με το καλοκαιρινό «Bio Bio», στην παραλία της Βάρκιζας, όπου ένας τεράστιος χώρος μεταμορφώθηκε σε σύγχρονο κέντρο διασκέδασης. Μέχρι τότε δεν υπήρχε κάτι τέτοιο και αντί να εμφανίζομαι με τις επιτυχίες μου, όπως το «Πρώτη φορά γιορτάζω» ή το «Ώπα - ώπα», ξεκινούσα με το «Why did you do it»!!. . Από τη μια, η προϋπηρεσία μου ως d.j. κι από την άλλη η αγάπη μου για το ξένο ρεπερτόριο, αλλά και το ελληνικό φυσικά, έκανε τη διαφορά και δεν άργησε να γίνει χαμός...
Γίνονται ακόμη τέτοιες ανατροπές;
Μα μόνο τέτοια κάνουμε. Όσο το επιτρέπει ακόμα η τρέλα που κουβαλάμε... Γιατί τελικά εδώ (ακόμη και τώρα στην «Ιερά Οδό») κάνουμε την τρέλα μας.
Είσαι και τραγουδιστής, αλλά και φιλόσοφος; Για λαϊκός τραγουδιστής είσαι ο μόνος που «τα χώνει» στο σύστημα. Άλλοι προτιμούν να ασχολούνται με τη δουλειά τους μόνο.
Κάθε άνθρωπος που σκέφτεται είναι φίλος της «Σοφίας» και άλλων κοριτσιών - ιδιαίτερα όμως της «Σοφίας». Η δουλειά του καλλιτέχνη, δηλαδή, είναι μόνο να τραγουδάει ή να παίζει στο θέατρο; Μπορείς να μη βγάζεις τα εσώψυχά σου, να μη λες αυτό που αισθάνεσαι;
Αξίζει τον κόπο;
Φυσικά και αξίζει τον κόπο! Για σας δεν αξίζει; Αφού λες αυτό που νιώθεις! Αφού είσαι εσύ! Θα χάσεις την ψυχή σου, γιατί μπορεί να έχει αρνητικό αντίκτυπο ή γιατί μπορεί να σου κοστίσει; Κάποια στιγμή πρέπει να δείχνεις ποιος είσαι, να λες την αλήθεια, κι ας ενοχληθούν ορισμένοι. Ο κόσμος σε αγκαλιάζει ως τραγουδιστή. Όταν εκφράσεις τις απόψεις σου, οι «φίλοι» και οι «ακροατές» σου μπορεί να μαγκώνονται αν θίξεις κάπου τα πιστεύω τους και το φανατισμό τους. Οι άνθρωποι στη χώρα μας, ξέρετε, είναι φανατικοί με τρία πράγματα: θρησκεία, ομάδα και κόμμα -ας είναι π...να η θρησκεία, ας είναι π...να το κόμμα, ας είναι κολοπετινίτσα η ομάδα του. Χάνεις έτσι μερίδα των ανθρώπων, αλλά αν αυτά που του πεις είναι αυτά που πραγματικά αισθάνεσαι και τα λες χωρίς σκοπιμότητα, ανιδιοτελώς, θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου να συμφωνήσουν μαζί σου.
Και πώς είσαι τόσο σίγουρος ότι έχεις πάντα δίκιο;
Πιστεύω στην αλήθεια, που κατά τη γνώμη μου είναι μία και μοναδική. Όπως πιστεύω και στον αληθινό διάλογο, όπου ακούμε ο ένας τον άλλο και αν κάνω λάθος, είμαι έτοιμος να το παραδεχθώ. Ψάχνω να βρω πού διαφωνούμε, για να βρούμε λύση στη διαφωνία και να συμφωνήσουμε. Είναι καλύτερη η «συν-φωνία» από τη «δια-φωνία». Αλλά για να συμφωνήσουμε, πρέπει να το συζητήσουμε, να το σχολιάσουμε, να νιώσει καλύτερα ο ένας τον άλλο.
Στην πολιτική υπάρχει κρίση. Στο τραγούδι;
Υπάρχει κρίση αξιών, που στην πραγματικότητα προϋπήρχε εδώ και χρόνια, για να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε. Στις δεκαετίες του ’60 και του ’70 σε παγκόσμιο επίπεδο βγήκαν τα καλύτερα τραγούδια! Ο κόσμος τότε πέρναγε δύσκολα, όμως μέσα στις δυσκολίες και στο φόβο δημιουργήθηκαν πολύ σημαντικά πράγματα. Μέσα στην ευδαιμονία της δεκαετίας του ’80 και του ’90 προέκυψε μια απληστία και ένας υπερκαταναλωτισμός, που δημιούργησε το τίποτα. Και από την ευδαιμονία του τίποτα πέσαμε στο χρηματιστήριο κι όταν τα μάζεψε η μπάνκα, για να μη γίνει καμιά εξέγερση, οι τράπεζες άρχισαν να δίνουν δάνεια αβέρτα. Όλα αυτά τα χρόνια, όμως, έγινε υπερπαραγωγή με ένα μικρό ποσοστό καλών τραγουδιών κι έτσι προέκυψε ένας καλλιτεχνικός πληθωρισμός.
Από εδώ και πέρα τι γίνεται;
Προσπαθώ να τραγουδάω όσο γίνεται ωραία τραγούδια. Έχω την «τύχη» να μην είμαι δημιουργός, κι έτσι μπορώ πάντα να διαλέγω τραγούδια άλλων αμερόληπτα. Χωρίς να «αναγκάζομαι» να τραγουδάω τα δικά μου τραγούδια, που μπορεί να επαναλαμβάνονται ή να μοιάζουν μεταξύ τους. Η φωνή του τραγουδιστή είναι έτσι και αλλιώς ένα όχημα για να περάσουν τα τραγούδια των δημιουργών.
Τα πρότυπά σου στο τραγούδι ποια ήταν όταν ξεκίνησες;
Έχω μεγαλώσει κυρίως με ξένο τραγούδι και δούλεψα και ως d.j. από το 1975 ως το 1984. Τα ελληνικά τραγούδια βέβαια τα άκουγα γύρω μου και παντού. Έχω ακούσει πολύ και καλό ελληνικό τραγούδι, όπως τραγούδια του Μαρκόπουλου, του Χατζιδάκι, του Σπανού κ.ά., τραγουδιστές όπως τον Γαβαλά, τον μέγιστο Μπιθικώτση, τον Νταλάρα, τον Διονυσίου, τον Αγγελόπουλο...
Τον Καζαντζίδη;
Ναι, αλλά λιγότερο μπορώ να πω, γιατί η φωνή του ήταν κάπως τοποθετημένη. Ένας άνθρωπος που αλλιώς μιλάει και αλλιώς τραγουδάει έχει «ποστάρει», έχει τοποθετήσει τη φωνή του. Έπαιζε, δηλαδή, ένα ρόλο. Τον έπαιζε βέβαια πολύ καλά, γιατί είχε εξαιρετική άρθρωση και τεχνική, αλλά είναι λίγο σαν τον τενόρο της Λυρικής.
Θα τραγουδήσεις τραγούδια του «προέδρου» Λευτέρη Παπαδόπουλου;
Κάποια στιγμή εξέφρασε την επιθυμία να κάνει τον τελευταίο δίσκο του μαζί μου, βρεθήκαμε, μιλήσαμε, ανταλλάξαμε τα μπινελίκια μας, αλλά η συμφωνία μας ήταν αυτή: Αυτό που θα γίνει -εάν θα γίνει κι όποτε γίνει - θα πρέπει να είναι κοινή συναινέσει και να ’ναι αυτό που μας αρέσει. Εγώ πρότεινα να γίνουν κάποια τραγούδια με συνθέτες όπως με τον Νικολόπουλο, τον Σούκα, τον Χριστόφορο Γερμενή ή τον Βασίλη Δήμα κι αν υπάρχει διαρκής επιθυμία και όρεξη, όταν είμαστε έτοιμοι, θα τα ηχογραφήσουμε. Μόνο αν το αποτέλεσμα μας ικανοποιεί θα προχωρήσουμε.
Με το τραγούδι μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο σήμερα;
Aν έρθεις και ακούσεις το πρώτο μέρος του προγράμματός μας στην «Ιερά Οδό», που έχει αρκετά τραγούδια με κοινωνικό περιεχόμενο, θα καταλάβεις!
Θέλεις να πας στο Μέγαρο;
Πήγα και είδα πρόπερσι την κόρη μου στην Αίθουσα Σκαλκώτα, σε μια παράσταση με τη σχολή χορού της. Τώρα, τι να πάω να τραγουδήσω εκεί που βρίζω; «Παραπονεμένα λόγια έχουν τα τραγούδια μας», για να με ακούσουν οι υπάλληλοι του ΔΟΛ. Για μένα η επιτυχία είναι να έρχονται και να με ακούνε στους χώρους όπου υπάρχει αλήθεια. Φαντάζεσαι αυτοί που με ακούν να έρθουν σε τέτοιους χώρους στο Μέγαρο ή στο Ηρώδειο; Εκεί που βρίζουμε να πάμε να παρακαλάμε; Τι θα πω εκεί; «Πατρίδα μου αγαπημένη, ποια κατάρα σε βαραίνει, πόση μοναξιά»; Δεν γίνεται! Ντροπή σε όλους μας, μα πιο πολύ σε εκείνους. Επιτυχία είναι να συνεχίσουν να σε αγαπούν οι άνθρωποι για αυτό που είσαι και να μην τους έχεις ξεγελάσει στο διηνεκές. Εγώ δεν μπορώ να γίνω σινάφι με όλους αυτούς που διαχειρίζονται αυτούς τους χώρους. Είμαι αντίπαλός τους, είμαι ο απέναντι. Το υπουργείο Πολιτισμού δεν έχει δει την τσέπη μου. Ούτε θα δει την τσέπη μου για να κάνω συναυλίες σε όλη την Ελλάδα.
Έχεις σκεφτεί να τραγουδήσεις εκτός Ελλάδος, όχι σε ομογενείς, αλλά σε διεθνές κοινό; Είτε σε γειτονικές χώρες είτε πιο μακριά;…
«Ο αητός», «Σώμα μου», «Γενέθλια», «Νταβατζής», «Θέλω να σε ξαναδώ», «Πρώτη φορά γιορτάζω», «Ναυάγια», «Παπαρούνα», ο «Καλλιτέχνης», η «Στέλλα η Σμυρνιά» και πολλά άλλα!
Υπάρχουν τραγουδιστές με τους οποίους θα ήθελες να συνεργαστείς;
χαρακτηρισθεί ως ιδιόρρυθμος και σκληρός στις απόψεις του, προκαλώντας πάντα το ενδιαφέρον του κοινού. Διαλέγει ο ίδιος τα τραγούδια του και δημιουργεί φανατικούς φίλους και εχθρούς, αφού αυτό είναι το τίμημα της επιτυχίας.
Δεν ξέρω εάν αξίζει ένας καταξιωμένος τραγουδιστής να τα βάζει με όλους, όπως ο Νότης. Δείχνει όμως να μη γονατίζει να προσκυνήσει το «σύστημα», δεν θέλει να πάει στο Μέγαρο και στο Ηρώδειο και υποστηρίζει ότι το υπουργείο Πολιτισμού ποτέ δεν θα δει την τσέπη του, όπως άλλοι συνάδελφοί του. Τα βάζει με τους φανατικούς και τους «καθοδηγητές» της κοινής γνώμης με λόγια σκληρά, γιατί, ως γνωστόν, όσο γλυκιά είναι η φωνή του, τόσο πικρά είναι τα λόγια του γι’ αυτούς που ασκούν πολιτική και πολιτισμό από δημόσια αξιώματα. Τελικά είναι λίγοι αυτοί που δεν «γλείφουν εκεί που φτύνουν». Αυτός είναι ο Νότης, είτε συμφωνείς μαζί του είτε όχι.
Πριν από λίγες εβδομάδες, σε ξανασυναντήσαμε στην απονομή για τις πωλήσεις του τελευταίου σου άλμπουμ, «21+4 ματωμένα δάκρυα». Πλατινένιοι, χρυσοί... μετά από τόσα χρόνια δεν τα έχεις συνηθίσει όλα αυτά;
Τα έχω συνηθίσει εδώ και 20 περίπου χρόνια, μετά το δεύτερό μου δίσκο, το «Είσαι ένα πιστόλι», και τον επόμενο, «Με το Νι και με το Σίγμα», που ήταν οι δύο πρώτοι χρυσοί. Από εκεί και πέρα έγινε το μπαμ, με πολλούς δίσκους πλατινένιους, διπλά πλατινένιους κ.λπ. Εκείνα τα χρόνια, αφού πέρασα από διάφορα κέντρα, όπως το «Στράτος» στο Σύνταγμα, τον «Διογένη» και άλλα, έτυχε να κάνουμε την ανατροπή στη διασκέδαση με το καλοκαιρινό «Bio Bio», στην παραλία της Βάρκιζας, όπου ένας τεράστιος χώρος μεταμορφώθηκε σε σύγχρονο κέντρο διασκέδασης. Μέχρι τότε δεν υπήρχε κάτι τέτοιο και αντί να εμφανίζομαι με τις επιτυχίες μου, όπως το «Πρώτη φορά γιορτάζω» ή το «Ώπα - ώπα», ξεκινούσα με το «Why did you do it»!!. . Από τη μια, η προϋπηρεσία μου ως d.j. κι από την άλλη η αγάπη μου για το ξένο ρεπερτόριο, αλλά και το ελληνικό φυσικά, έκανε τη διαφορά και δεν άργησε να γίνει χαμός...
Γίνονται ακόμη τέτοιες ανατροπές;
Μα μόνο τέτοια κάνουμε. Όσο το επιτρέπει ακόμα η τρέλα που κουβαλάμε... Γιατί τελικά εδώ (ακόμη και τώρα στην «Ιερά Οδό») κάνουμε την τρέλα μας.
Είσαι και τραγουδιστής, αλλά και φιλόσοφος; Για λαϊκός τραγουδιστής είσαι ο μόνος που «τα χώνει» στο σύστημα. Άλλοι προτιμούν να ασχολούνται με τη δουλειά τους μόνο.
Κάθε άνθρωπος που σκέφτεται είναι φίλος της «Σοφίας» και άλλων κοριτσιών - ιδιαίτερα όμως της «Σοφίας». Η δουλειά του καλλιτέχνη, δηλαδή, είναι μόνο να τραγουδάει ή να παίζει στο θέατρο; Μπορείς να μη βγάζεις τα εσώψυχά σου, να μη λες αυτό που αισθάνεσαι;
Αξίζει τον κόπο;
Φυσικά και αξίζει τον κόπο! Για σας δεν αξίζει; Αφού λες αυτό που νιώθεις! Αφού είσαι εσύ! Θα χάσεις την ψυχή σου, γιατί μπορεί να έχει αρνητικό αντίκτυπο ή γιατί μπορεί να σου κοστίσει; Κάποια στιγμή πρέπει να δείχνεις ποιος είσαι, να λες την αλήθεια, κι ας ενοχληθούν ορισμένοι. Ο κόσμος σε αγκαλιάζει ως τραγουδιστή. Όταν εκφράσεις τις απόψεις σου, οι «φίλοι» και οι «ακροατές» σου μπορεί να μαγκώνονται αν θίξεις κάπου τα πιστεύω τους και το φανατισμό τους. Οι άνθρωποι στη χώρα μας, ξέρετε, είναι φανατικοί με τρία πράγματα: θρησκεία, ομάδα και κόμμα -ας είναι π...να η θρησκεία, ας είναι π...να το κόμμα, ας είναι κολοπετινίτσα η ομάδα του. Χάνεις έτσι μερίδα των ανθρώπων, αλλά αν αυτά που του πεις είναι αυτά που πραγματικά αισθάνεσαι και τα λες χωρίς σκοπιμότητα, ανιδιοτελώς, θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου να συμφωνήσουν μαζί σου.
Και πώς είσαι τόσο σίγουρος ότι έχεις πάντα δίκιο;
Πιστεύω στην αλήθεια, που κατά τη γνώμη μου είναι μία και μοναδική. Όπως πιστεύω και στον αληθινό διάλογο, όπου ακούμε ο ένας τον άλλο και αν κάνω λάθος, είμαι έτοιμος να το παραδεχθώ. Ψάχνω να βρω πού διαφωνούμε, για να βρούμε λύση στη διαφωνία και να συμφωνήσουμε. Είναι καλύτερη η «συν-φωνία» από τη «δια-φωνία». Αλλά για να συμφωνήσουμε, πρέπει να το συζητήσουμε, να το σχολιάσουμε, να νιώσει καλύτερα ο ένας τον άλλο.
Στην πολιτική υπάρχει κρίση. Στο τραγούδι;
Υπάρχει κρίση αξιών, που στην πραγματικότητα προϋπήρχε εδώ και χρόνια, για να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε. Στις δεκαετίες του ’60 και του ’70 σε παγκόσμιο επίπεδο βγήκαν τα καλύτερα τραγούδια! Ο κόσμος τότε πέρναγε δύσκολα, όμως μέσα στις δυσκολίες και στο φόβο δημιουργήθηκαν πολύ σημαντικά πράγματα. Μέσα στην ευδαιμονία της δεκαετίας του ’80 και του ’90 προέκυψε μια απληστία και ένας υπερκαταναλωτισμός, που δημιούργησε το τίποτα. Και από την ευδαιμονία του τίποτα πέσαμε στο χρηματιστήριο κι όταν τα μάζεψε η μπάνκα, για να μη γίνει καμιά εξέγερση, οι τράπεζες άρχισαν να δίνουν δάνεια αβέρτα. Όλα αυτά τα χρόνια, όμως, έγινε υπερπαραγωγή με ένα μικρό ποσοστό καλών τραγουδιών κι έτσι προέκυψε ένας καλλιτεχνικός πληθωρισμός.
Από εδώ και πέρα τι γίνεται;
Προσπαθώ να τραγουδάω όσο γίνεται ωραία τραγούδια. Έχω την «τύχη» να μην είμαι δημιουργός, κι έτσι μπορώ πάντα να διαλέγω τραγούδια άλλων αμερόληπτα. Χωρίς να «αναγκάζομαι» να τραγουδάω τα δικά μου τραγούδια, που μπορεί να επαναλαμβάνονται ή να μοιάζουν μεταξύ τους. Η φωνή του τραγουδιστή είναι έτσι και αλλιώς ένα όχημα για να περάσουν τα τραγούδια των δημιουργών.
Τα πρότυπά σου στο τραγούδι ποια ήταν όταν ξεκίνησες;
Έχω μεγαλώσει κυρίως με ξένο τραγούδι και δούλεψα και ως d.j. από το 1975 ως το 1984. Τα ελληνικά τραγούδια βέβαια τα άκουγα γύρω μου και παντού. Έχω ακούσει πολύ και καλό ελληνικό τραγούδι, όπως τραγούδια του Μαρκόπουλου, του Χατζιδάκι, του Σπανού κ.ά., τραγουδιστές όπως τον Γαβαλά, τον μέγιστο Μπιθικώτση, τον Νταλάρα, τον Διονυσίου, τον Αγγελόπουλο...
Τον Καζαντζίδη;
Ναι, αλλά λιγότερο μπορώ να πω, γιατί η φωνή του ήταν κάπως τοποθετημένη. Ένας άνθρωπος που αλλιώς μιλάει και αλλιώς τραγουδάει έχει «ποστάρει», έχει τοποθετήσει τη φωνή του. Έπαιζε, δηλαδή, ένα ρόλο. Τον έπαιζε βέβαια πολύ καλά, γιατί είχε εξαιρετική άρθρωση και τεχνική, αλλά είναι λίγο σαν τον τενόρο της Λυρικής.
Θα τραγουδήσεις τραγούδια του «προέδρου» Λευτέρη Παπαδόπουλου;
Κάποια στιγμή εξέφρασε την επιθυμία να κάνει τον τελευταίο δίσκο του μαζί μου, βρεθήκαμε, μιλήσαμε, ανταλλάξαμε τα μπινελίκια μας, αλλά η συμφωνία μας ήταν αυτή: Αυτό που θα γίνει -εάν θα γίνει κι όποτε γίνει - θα πρέπει να είναι κοινή συναινέσει και να ’ναι αυτό που μας αρέσει. Εγώ πρότεινα να γίνουν κάποια τραγούδια με συνθέτες όπως με τον Νικολόπουλο, τον Σούκα, τον Χριστόφορο Γερμενή ή τον Βασίλη Δήμα κι αν υπάρχει διαρκής επιθυμία και όρεξη, όταν είμαστε έτοιμοι, θα τα ηχογραφήσουμε. Μόνο αν το αποτέλεσμα μας ικανοποιεί θα προχωρήσουμε.
Με το τραγούδι μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο σήμερα;
Aν έρθεις και ακούσεις το πρώτο μέρος του προγράμματός μας στην «Ιερά Οδό», που έχει αρκετά τραγούδια με κοινωνικό περιεχόμενο, θα καταλάβεις!
Θέλεις να πας στο Μέγαρο;
Πήγα και είδα πρόπερσι την κόρη μου στην Αίθουσα Σκαλκώτα, σε μια παράσταση με τη σχολή χορού της. Τώρα, τι να πάω να τραγουδήσω εκεί που βρίζω; «Παραπονεμένα λόγια έχουν τα τραγούδια μας», για να με ακούσουν οι υπάλληλοι του ΔΟΛ. Για μένα η επιτυχία είναι να έρχονται και να με ακούνε στους χώρους όπου υπάρχει αλήθεια. Φαντάζεσαι αυτοί που με ακούν να έρθουν σε τέτοιους χώρους στο Μέγαρο ή στο Ηρώδειο; Εκεί που βρίζουμε να πάμε να παρακαλάμε; Τι θα πω εκεί; «Πατρίδα μου αγαπημένη, ποια κατάρα σε βαραίνει, πόση μοναξιά»; Δεν γίνεται! Ντροπή σε όλους μας, μα πιο πολύ σε εκείνους. Επιτυχία είναι να συνεχίσουν να σε αγαπούν οι άνθρωποι για αυτό που είσαι και να μην τους έχεις ξεγελάσει στο διηνεκές. Εγώ δεν μπορώ να γίνω σινάφι με όλους αυτούς που διαχειρίζονται αυτούς τους χώρους. Είμαι αντίπαλός τους, είμαι ο απέναντι. Το υπουργείο Πολιτισμού δεν έχει δει την τσέπη μου. Ούτε θα δει την τσέπη μου για να κάνω συναυλίες σε όλη την Ελλάδα.
Έχεις σκεφτεί να τραγουδήσεις εκτός Ελλάδος, όχι σε ομογενείς, αλλά σε διεθνές κοινό; Είτε σε γειτονικές χώρες είτε πιο μακριά;…
Δεν υπάρχει οργάνωση για κάτι τέτοιο. Είχε γίνει μια πρόταση
να τραγουδήσω στην Κωνσταντινούπολη με έναν μεγάλο Τούρκο συνθέτη, τον
Φαχίρ Ατάκογλου, του οποίου έχω τραγουδήσει δύο τραγούδια, το «Πικρός
καιρός» και το «Τέλος δίχως τέλος», με στίχους της Ελένης Γιαννατσούλια,
που ουσιαστικά έχουν εθνικό χαρακτήρα, γιατί αναφέρονται στο τι έχει
κάνει η Τουρκία εναντίον της Ελλάδας και σε αυτά που μας έχουν κλέψει.
Ήταν, λοιπόν, να κάνουμε κάποιες κοινές συναυλίες, αλλά υπερίσχυσε το
μικρασιάτικο, πατριωτικό μου φιλότιμο και δεν έγιναν τελικά. Όσο για την
επικοινωνία με το μεσογειακό κοινό, έρχονται συνέχεια Ισραηλινοί, που
έχουν πάθος με το ελληνικό τραγούδι, και με ακούν όπου εμφανίζομαι.
Ξέρουν τα τραγούδια μου και τα τραγουδούν ακόμη και αν δεν καταλαβαίνουν
τους στίχους.
Πες μας 10 τραγούδια που ποτέ δεν λείπουν από το πρόγραμμά σου.«Ο αητός», «Σώμα μου», «Γενέθλια», «Νταβατζής», «Θέλω να σε ξαναδώ», «Πρώτη φορά γιορτάζω», «Ναυάγια», «Παπαρούνα», ο «Καλλιτέχνης», η «Στέλλα η Σμυρνιά» και πολλά άλλα!
Υπάρχουν τραγουδιστές με τους οποίους θα ήθελες να συνεργαστείς;
Δεν μπορώ να συνεργαστώ, γιατί αυτό που κάνω είναι εξ
ολοκλήρου στημένο από εμένα - από τα ρούχα των χορευτών μέχρι τα
τραγούδια των άλλων που συμμετέχουν. Όλα τα διαλέγω εγώ. Βέβαια στο
μέρος της Αγγελικής Ηλιάδη (που αυτή την περίοδο συνεργάζεται μαζί μου),
επιλέγει τραγούδια από το δικό της ρεπερτόριο, αλλά μέχρι εκεί.
Αποφεύγω να συνεργάζομαι με ανθρώπους που έχουν μεγάλη σταδιοδρομία,
γιατί δεν πολυκολλάει το πράγμα. Ύστερα, δεν μπορώ κι αυτά τα
προγραμματισμένα ντουέτα που κάνουνε. Εμένα όλο το πρόγραμμά μου κυλάει
με τυχαία σειρά. Εγώ βγαίνω και οι μουσικοί μου ξέρουν μόνο το πρώτο
τραγούδι. Τα υπόλοιπα κυλάνε ανάλογα με τη διάθεση του κοινού και τη
δική μου. Έτσι είμαι, πώς να το κάνουμε;
Συνέντευξη στους Γιάννη Ξυνόπουλο - Μωυσή Ασέρ
http://www.metrogreece.gr/ArticleDetails/tabid/82/ArticleID/36654/Default.aspx